جوان بسیجی، گرچه کلاهخودی پولادین بر سر دارد، اما آن را به نام خالق یکتا و یاد ولایت مسلح کرده است و در حقیقت، جمجمه خود را نه به سپری از آهن، که به نام خدای یکتا و اولیائش سپرده است
به گزارش جهان نیوز، عکسی که می بینید، احتمالا در زمستان 1360 یا بهار 1361 گرفته شده است. آن روزها هنوز پیشانی بند در جبهه های جنگ رایج نشده بود و رزمندگان از کلاهخودهای خود برای درج شعارها و اذکار مورد علاقه شان استفاده می کردند. این عکس ناخودآگاه انسان را به یاد آن جمله معروف حضرت امیر(ع) در نهج البلاغه می اندازد:
تَزُولُ الْجِبَالُ وَ لَا تَزُلْ عَضَّ عَلَى نَاجِذِکَ أَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَکَ تِدْ فِی الْأَرْضِ قَدَمَکَ ارْمِ بِبَصَرِکَ أَقْصَى الْقَوْمِ وَ غُضَّ بَصَرَکَ وَ اعْلَمْ أَنَّ النَّصْرَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ سُبْحَانَ
«اگر کوهها از جاى کنده شوند تو ثابت و استوار باش، دندانها را برهم به فشار، کاسه سرت را به خدا عاریت ده، پاى بر زمین میخکوب کن، به صفوف پایانى لشکر دشمن بنگر، از فراوانى دشمن چشم بپوش، و بدان که پیروزى از سوى خداى سبحان است»
جوان بسیجی، گرچه کلاهخودی پولادین بر سر دارد، اما آن را به نام خالق یکتا و یاد ولایت مسلح کرده است و در حقیقت، جمجمه خود را نه به سپری از آهن، که به نام خدای یکتا و اولیائش سپرده است و این گونه پای به میدان نهادن است که «احدی الحسنیین» را به دنبال دارد.
کد مطلب: 322041
هر چه می خواهد دل تنگت نگو