سوال:

کتاب سودای روی دوست (موانع و راه­کارهای عملی ارتباط و دیدار با حضرت ولیّ عصر، امام زمان ارواحنا فداه) را خواندم؛ حال سوال این جاست که از بین این همه دستور، کدام مجرّب­تر است؟ توصیه شما چیست؟

جواب:

بندگی خداوند متعال، که عمل به وظیفه و ترک عصیان الهی است.

توضیح بیشتر این که:

کسب ورع، پارسایی و تحصیل فضایل اخلاقی می‌تواند چنان معنویت و نورانیتی را به ارمغان بیاورد که انسان را در شمار یاران ویژه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وارد گرداند؛ چنان که امام صادق (علیه‌السلام) در این باره می‌فرمایند: هر کس شاد می‌‌شود که از اصحاب قائم (سلام الله علیه) باشد، می‌بایست که منتظر باشد و بر اساس ورع و محاسن اخلاق عمل نماید، در حالی که منتظر است.1

ورع، بسی والاتر و بالاتر از تقوا است، چرا که تقوا در حقیقت انجام تمام واجبات و پرهیز از تمام محرّمات است، اما ورع علاوه بر انجام واجبات و ترک محرمات، انجام مستحبات و پرهیز از شبهات و مکروهات را نیز در بر دارد. اگر در تقوا تمام فرایض انجام می‌شود، در ورع نسبت به تمام مستحبات نیز علاقه و نشاط نشان داده می‌شود. اگر در تقوی از تمام محرمات دوری می‌شود، در ورع از هرگونه شبهه و عمل مکروهی نیز پرهیز می‌شود. اگر در تقوی از گناه پرهیز می‌شود، در ورع از محیط و زمینه گناه نیز اجتناب می‌شود.

بر اساس احادیث و بیانات اهل بیت (علیهم السّلام)، کسی در شمار یاران خاص امام زمان (ارواحنا فداه) وارد می‌گردد که با ورع و پارسایی شدید، تمام اراده و خواست خود را تحت تدبیر و مشیت الهی قرار داده و محبّت و رضایت خویش را در رضایت و محبّت حضرت دوست محو و فانی گردانیده باشد. همین باریابی به مقام رضایت و محبت خاص الهی است که انسان را محرم اسرار و همنشین اولیای خاص الهی می‌گرداند؛ چنان که در حدیث قدسی2 آمده است که خداوند متعال در شب معراج خطاب به پیامبر محبوب خویش چنین فرمود:

ای احمد، پس کسی که به رضای من عمل کند، او را سه خصلت را ملازم او می‌کنم: معرفت به شکری را به او عنایت می‌کنم که نادانی با آن مخلوط نگردد، و او را چنان به یاد خود می‌دارم که هیچ فراموشی با آن مخلوط نشود، و چنان محبّتی به او عطا می‌کنم که با محبّت هیچ کدام از مخلوقات سودایش نکند. پس هنگامی که مرا دوست داشت، او را دوست می‌دارم و چشم قلبش را به جلالم باز می‌کنم و بنده خاص خودم را از او مخفی نمی‌دارم.3

بی‌شک، برترین بنده خاص خداوند در زمانه ما، حضرت بقیة الله الاعظم (روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) می‌باشد که توفیق ملاقات ایشان، بر اساس این حدیث قدسی، در گروی جلب رضایت خداوند تبارک و تعالی است:

وصال او طلبیدن نه کار هر خامی است       بسوز ای دل اگر با منت سر یاری است

عبادت و ورع و زهد و علم می‌باید       به وصل او نرسد هر که زین هنر عاری است4

مرحوم شیخ رجبعلی خیاط (نکوگویان) در این باره می‌گوید:

کوشش کن قلب تو برای خدا باشد! وقتی قلب تو برای خدا شد، خدا آن‌جا است. وقتی خدا آن‌جا بود، همه آن چه مربوط به خداست، در آن‌جا حاضر و ظاهر خواهد شد. هر وقت اراده کنی، همه نزد تو خواهند آمد؛ چون خدا آن‌جا است. ارواح همة انبیا‌ و اولیا آن‌جا هستند. اراده کنی، مکه و مدینه همه نزد تو هستند. ... پس کوشش کن قلبت فقط برای خدا باشد، تا همة آنچه مخلوق خداست، نزد تو حاضر باشند.5 ... اگر غیر خدا را بخواهی، قیمت تو همان است که خواسته‌ای، و اگر خداخواه شدی قیمت نداری: مَن کانَ لِلّهِ کانَ اللهُ لَهُ، اگر در تمام لحظات مستغرق در خدا باشی، انوار الهی در تو تابش می‌کند و آنچه بخواهی، به نور الهی می‌بینی.6

ای خدا خواهم خدایی‌ام کنی               مهدوی دینی سمائی‌ام کنی

گر مرا با خود بدانی یک زمان              ارزشش به از زمین و آسمان7