به گزارش جهان، قدس آنلاین نوشت: غلامرضا نیک پی در سال 1308 شمسی در شهر اصفهان به دنیا آمد. پدرش عزیزالله اعزاز نیک پی ملقب به اعزازالدوله، نوه دختری ناصرالدین شاه و داماد ظل السطان ـ وزیر پست و تلگراف در کابینه قوام السطنه بود و سالها به عنوان «سناتور انتصابی» در تحکیم رژیم پهلوی فعالیت می کرد.


سعید سجادی و فاطمه تهرانی درباره ی نیک پی می نویسد: غلامرضا نیک پی تحصیلات ابتدایی را در دبستان «پهلوی» و دوره متوسطه را در دبیرستان «سعدی» اصفهان گذراند و پس از اخذ دیپلم به تهران آمد و در دانشگاه تهران ثبت نام کرد و پس از گذراندن دوره های مربوطه، به عنوان لیسانسه «حقوق سیاسی» فارغ التحصیل شد. او سپس برای تکمیل تحصیلات عالیه به انگلستان رفت و پس از گذراندن دوره های مربوطه، موفق به کسب دکترای اقتصاد از دانشگاه لندن شد.


غلامرضا نیک پی از وابستگان «الیگارشی» و از اعضای خاندانهای حکومتگر ایران به حساب می آمد. او نوه صارم الدوله یکی از اعضای مهم کابینه وثوق الدوله، عاقد قرارداد ننگین 1919 ایران با انگلستان، و نوه دختری ظل السطان بود. غلامرضا نیک پی در شمار آن گروه از افرادی بود که از اوان جوانی و از هنگام تحصیل در خارج از کشور به دام سازمانهای وابسته به بیگانه افتاد وتعالیم و آموزشهای لازم در عرصه همکاری با این کانونهای استعماری را فراگرفت.

در آن زمان امپریالیسم امریکا با هدف استمرار سلطه خود بر ایران، به این نتیجه رسیده بود که باید دست به جوانگرایی در ترکیب هیئت حاکمه ایران بزند و به جای رجال پیر و قدیمی ـ که رسوایی وابستگی شان اظهر من الشمس شده بود ـ جوانان تحصیلکرده و تربیت شده در غرب را به میدان بیاورد و براساس همین برنامه، حسنعلی منصور با حمایت امریکایی ها، برای دستیابی به مقام نخست وزیری، تشکلی به نام «کانون مترقی» را ایجاد کرده بود.
طرح تأسیس «کانون مترقی» به عنوان یک حزب که جوانان تحصیلکرده غرب را دربر بگیرد و به مکتب جدید دولتمردان در ایران تبدیل شود، یک طرح امریکایی در راستای استراتژی توسعه طرح «روستو ـ کندی» بود.

عضویت در «کانون مترقی»

غلامرضا نیک پی پس از اتمام تحصیلات در لندن به تهران بازگشت. وی ابتدا مدتی را به عنوان وکیل دادگستری به فعالیت پرداخت و پس از آن به استخدام شرکت ملی نفت ایران درآمد و به عنوان کارشناس اقتصادی در خدمت این سازمان قرار گرفت. او عضو کانون وکلای بین المللی و عضو هیئت امنای دانشگاه اصفهان بود. در ایامی که حسنعلی منصور و امیرعباس هویدا تلاش برای ایجاد «کانون مترقی» را آغاز کردند، نیک پی نیز به دلیل تمایل و استعدادی که برای همکاری با آنها داشت به کانون مترقی پیوست و در شمار نخستین تحصیل کردگان در غرب، عضویت این کانون را پذیرفت. زمانی که حسنعلی منصور از گروه کانون مترقی به مقام نخست وزیری دست یافت، بالطبع غلامرضا نیک پی نیز در مدار توجه بیشتر قرار گرفت و در سال 1343 با عنوان معاون نخست وزیری به عضویت هیئت دولت درآمد.


پس از به هلاکت رسیدن حسنعلی منصور نخست وزیر وقت، شاه که برا ی تحکیم قدرت خود به عنوان یک دیکتاتور، نیاز به یک نخست وزیر بله قربان گو و نوکر محض داشت، در بهمن ماه سال 1343 شمسی امیرعباس هویدا را به نخست وزیری برگزید. هویدا نیز غلامرضا نیک پی را باردیگر در شمار دولتمردان قرار داد و پست معاونت نخست وزیری را به وی واگذار کرد.

«نیک پی» پله های ترقی را با کمک هویدا به سرعت طی می کند، به طوری که در شهریور ماه سال 1347 از سوی هویدا به مقام وزارت آبادانی و مسکن منصوب می شود و پس از آن نیز به عنوان شهردار تهران معرفی می شود.

دوران فعالیت نیک پی در شهرداری تهران یکی از سیاه ترین ادوار این تشکیلات بود. او در این مقام و با اجرای طرح محدوده تهران عملاً دست به فجیع ترین جنایات زد و خانه بسیاری از مردمان زحمتکش را در مناطق فقیرنشین جامعه برسرشان خراب کرد. نیک پی در این مسند، در خدمت اشراف و درباریان و کلان سرمایه داران بود و با قرار دادن اراضی آنان در داخل محدوده تهران، موجبات ثروتمندتر شدن بیش از پیش آنان را فراهم آورد و در همین حال بدون هیچ ترحمی خانه های خارج از محدوده را ویران می کرد.

او که در لاف زنی و گزافه گویی کم نظیر بود، تهران را یکی از تمیزترین شهرهای جهان معرفی می نمود. در حالی که خدمات شهرداری فقط شامل حال اهالی شمال شهر و اغنیا می شد و زاغه نشین ها هر روز فقیرتر می شدند و بر تعداد حلبی آبادها هر روز افزوده می شد و چهره بزک کرده تهران را بسیار کریه جلوه گر می ساخت.


اواخر دهه چهل، زمانی که رواج ابتذال و از خودبیگانگی نسل جوان در دستور کار دولت قرار گرفت، امیرعباس هویدا غلامرضا نیک پی را مسئول اجرای این پروژه کرد و وی با ارایه طرح ایجاد کاخهای جوانان فعالیت مخربی را در این عرصه آغاز نمود.

معروف است که در اوایل همین دوره، چند ماه پس از گشایش پارک ملت (شاهنشاهی سابق)، کارگران زحمتکش این پارک، زن و مرد بی بندوباری را در حین استعمال مواد مخدر و اعمال منافی عفت دستگیر می کنند و پرونده این دو تن پس از طی مراحل ادری به شخص شهردار ارجاع می شود و نیک پی بعد از آگاهی از این ماجرا بلافاصله زن و مرد لاابالی را پس از عذرخواهی فراوان آزاد می کند و همزمان نسبت به توبیخ و حتی اخراج کارگران مزبور اقدام می کند و در پاسخ به اعتراض یکی از این کارگران با وقاحت و لحنی عصبانی می گوید:

«ما درختان این پارک را با این هدف که پناهگاهی برای معاشرت جوانان مترقی و متمدن باشد ساخته ایم و آنوقت شما با مغزهای منجمدتان موجبات سلب آسایش آنان را فراهم آورده اید.»

بازداشت نمایشی

با اوج گیری تظاهرات اعتراض آمیز مردمی در سراسر کشور علیه رژیم پهلوی، محمدرضا پهلوی در تلاشی مذبوحانه برای حفظ تاج و تخت خود، تصمیم به اجرای نمایشنامه «محاکمه برخی رجال قدیمی» گرفت و کوشید تا همان بازی دوران علی امینی دوباره تکرار شود. بر این اساس ازهاری عده ای از بانفوذترین رجال و شخصیتهای سیاسی را ـ که طی ده سال در مصدر امور بودند ـ دستگیر کرد و به زندان فرستاد.

غلامرضا نیک پی نیز در شمار یکی از این چهره ها قرار داشت. او که سالها مصدر امور در شهرداری تهران بود و نقش بسیار مهمی در خیانتهای رژیم داشت، از هر جهت برای اینگونه محاکمات نمایشی مناسب بود زیرا دوران شهرداری او خانه های بسیاری را بر سر مردم خراب کرده بودند و بارها مردم از سر خشم به شهرداری و ادارات تابعه آن حمله کرده و قصد آتش زدن این اماکن را داشتند. از این روی او را دستگیر کرده و به زندان «جمشید» بردند تا این افراد در واقع سپربلای شاه باشند و به مدد محاکمه آنها سلطنت شاه حفظ شود.

پس از بازداشت نیک پی دوستان و آشنایان او به تکاپو افتادند تا شاید به طریقی وی را آزاد کنند. حتی همسرش، نامه ای خطاب به نصرت الله معینیان رییس دفتر محمدرضا پهلوی نوشت و با تشریح وضعیت خود و فرزندانش، تقاضای آزادی همسرش را مطرح ساخت. اما هیچ یک از این اقدامات و تلاشها به دلیل فشار افکار عمومی مردم و تنگنای روز افزون رژیم ثمر نداد و نیک پی همچنان در بازداشت ماند تا جایی که چند روز بعد شاه نیز بدون اعتنا به نوکران خود، مجبور به فرار از کشور شد.

«نیک پی» پیش از فرار شاه بسیار کوشید تا به هر نحو ممکن خود را از زندان برهاند، او طی نامه ای (به تاریخ 15/10/1357 از شاهپور بختیار نخست وزیر وقت خواست تا با توجه به مصونیت پارلمانی او را آزاد کنند اما پرونده و سابقه اش خراب تر از آن بود که دولت متزلزل بختیار در آن هنگامه بتواند به او کمک کند.

در شامگاه روز بیست یکم بهمن ماه سال 1357 زمانی که انقلاب اسلامی مردم ایران به پیروزی رسید و مردم، قهرمانانه پادگانها و مواضع دشمن تا بن دندان مسلح را، یکی پس از دیگری با دستهای خالی و قلبهایی پر از ایمان و عشق فتح می کردند، نیروهای مبارز، غلامرضا نیک پی را در زندان جمشیدیه یافتند و او را به کمیته حضرت امام (قدس سره) مستقر در مدرسه رفاه بردند.


غلامرضا نیک پی در شمار نخستین گروه از رجال و دولتمردان فاسد پهلوی، به تاریخ بیست و دوم فروردین ماه سال 1358 در دادگاه انقلاب حاضر شد و در توجیه افعال گذشته خود مانند سایر جنایتکاران ادعا کرد که هیچ نقشی در دزدی ها، زد و بندها، خراب کردن خانه های مردم نداشته است، اما خیانت های او به این آب و خاک، آنچنان آشکار بود که به هیچ وجه قابل دفاع و توجیه به نظر نمی رسید چرا که جرائم وی ـ غارت بیت المال، همکاری با رژیم پهلوی، خدمت به اجانب و.... ـ برای دادگاه احراز شده بود.

سرانجام دادگاه عدل اسلامی او را به جرم خیانت به مردم ایران و اختلاس میلیونها تومان از بودجه بیت المال و خدمت به اجانب، مفسد فی الارض شناخت و او را به مجازات اعدام محکوم کرد. و این حکم پس از انجام تشریفات قانونی به اجرا درآمد.

به این ترتیب دفتر زندگی یکی دیگر از رجال وابسته دوران سیاه پهلوی بسته شد

به گزارش جهان به نقل از مهر، بهشت زهرا (س) نام بزرگ‌ترین گورستان در استان تهران است. فعالیت این گورستان رسماً در سال 1349 خورشیدی آغاز شد و نخستین درگذشته به نام محمدتقی خیال در تاریخ 3 مرداد ماه 49 در قطعه 1 ردیف 1، شماره 1 به خاک سپرده شد.

گورستان بزرگ پایتخت که 40 سال از عمرش می گذرد روزانه 130 میت را در خود جای می دهد. در این میان قبرکن ها، غسال ها، مداح ها، نیروهای خدماتی و حتی نگهبانان سرباز هم با هر یک فراخور مسئولیت خود با اموات سرو کار دارند ولی غسالها بیشتر از همه سرو کارشان با میت ها است و شاید نشستن پای خاطرات آنها خالی از لطف نباشد. البته باید بالای این گزارش و خاطرات نوشت +15 !

دهان پر از "کرم" پیرزن

یکی از غسال ها به نام موسوی می گوید: مدت های زیادی در بخش غسالخانه مسئول تحویل جنازه بودم. اینجا بعضی ها مسئول کشیک شب هستند تا جنازه هایی را که شب توی منزل فوت می کنند و جوازشون توسط دکتر صادر شده و شبانه به بهشت زهرا (س) حمل میشوند را تحویل بگیرند.

یک شب یک خانم سالمندی را آوردند که تحویل گرفتیم، فردا صبح که می خواستیم برای شستشو بفرستیم خانم های غسال گفتند که از گوشه دهان این بنده خدا کرم های ریز زنده در حرکت بود، خیلی چندش‌آور بود، از روی کنجکاوی ماجرا را برای یکی از بستگانش که کمی آرام تر بود و آدم با تجربه و دنیا دیده ای به نظر می رسید، تعریف کردم و اون بنده خدا بعد از چند بار استغفار گفت: این خانم مرحومه از بستگان ماست و یک ایراد بزرگ داشت که آدم بسیار بد دهنی بود و دائم به این و آن حرف رکیک و ناسزا می گفت و هیچ کس از زخم زبان اون در امان نبود و حتما دلیلش همین می تواند باشد. از تعجب هاج و واج مانده بودم. آرام از پیرمرد عذرخواهی کردم و به داخل برگشتم.

مرده ای که بوی گلاب می داد

یک بار پیرمردی را آوردند که اصلا به مرده شبیه نبود، چهره روشن و بسیار تمیز و معطری داشت. وقتی پتو را کنار زدم بوی گلاب می داد.


آنقدر تمیز و معطر بود که من از مسئول غسالخانه تقاضا کردم خودم شخصا این پیرمرد را بشویم و غسل بدهم، همه بوی گلاب را موقع شستشو و وقتی که آب روی تن این پیرمرد می ریختم حس می کردند. وقتی که کار غسل و کفن تمام شد بی اختیار در نماز و تشییع این پیرمرد شرکت کردم، بیرون برای تشییع و خاکسپاری اش صحرای محشری به پا بود. از بین ناله های فرزندانش شنیدم که گویا این پیرمرد هر روزش را با قرائت زیارت عاشورا شروع می کرد. از بستگانش دقیق‌تر پرسیدم، گویی این پیرمرد به این موضوع شهره بود، آدمی که هر روزش با زیارت عاشورا شروع می شد ...

جنازه‌ای که سر و صدا می کرد

عبدالحسین رضایی یکی از نیروهای بهشت زهرا (س) می گوید: سال ها راننده آمبولانس بودم. یک روز رفته بودم سطح شهر که جنازه ای را به بهشت زهرا (س) منتقل کنم. خیلی برای تشییع معطلم کردند و ما را این طرف و آن طرف بردند. چندین بار جنازه را از توی ماشین درآوردند و تشییع کردند و دوباره گذاشتن توی ماشین. نزدیک ظهر بود که رضایت دادند جنازه را به بهشت زهرا (س) منتقل کنیم.

در مسیر اتوبان صالح آباد داشتم رانندگی می کردم، حواسم به جلو بود که یکباره شنیدم از کابین عقب با مشت محکم می کوبند به شیشه پشت سرم. خودم نفهمیدم چطور و با ترس و عدم تعادل توقف کردم. وقتی ماشین ایستاد شنیدم یکی فریاد می زنه باز کن! باز کن! اول تصمیم گرفتم فرار کنم ولی بعد از چند ثانیه خودم را جمع و جور کردم و دستگیره را برداشتم و با وحشت آرام آرام رفتم به سمت کابین عقب و با فاصله و ترس زیاد درب عقب ماشین را باز کردم.

دیدم جنازه سر جای خودش آرام و راحت خوابیده. یکباره جوانی لاغر اندام که از ترس رنگش پریده بود چالاک پرید پائین! پابه فرار گذاشت. به سمت بیابان فقط می دوید، انگار در مسابقه دو سرعت شرکت کرده بود. کمی که رفت ایستاد! برگشت به پشت سرش نگاه کرد. با اینکه خیلی دور شده بود، آهسته و با شرمندگی برگشت. در حالی که به شدت عصبانی بودم ولی خنده ام هم گرفته بود. گفتم: آخه تو این عقب چیکار می کردی؟ نگفتی من سکته می کنم؟ مگه نمی دونی سوار شدن عقب ماشین حمل جنازه ممنوعه؟ می خوای منو از نون خوردن بندازی؟ خلاصه اینکه گویا این جوان توی یکی از آن دفعه ها که جنازه را برای تشییع پیاده کرده بودن یواشکی پریده بود بالا و من متوجه نشده بودم. برای اینکه تنبیه بشه گفتم: حالا تا بهشت زهرا(س) پیاده بیا تا حالت جا بیاد...!

مرده توی خواب روی سنگ غسالخانه

مریم آثاری نسب در بیان خاطراتش می گوید: ساعت کاری تموم شد، مثل همیشه آماده رفتن به منزل شدیم و باز مثل روزهای دیگر توی راه بازگشت به جسدهایی که در آن روز دیده بودم فکر می کردم. اون شب چون خیلی خسته بودم زود به خواب رفتم و خواب عجیبی دیدم. خانمی را که برای شستشو به غسالخانه آورده بودند، زنده بود و دست و پایش را با زنجیر بسته بودند و روی سنگ گذاشتنش و شروع به شستن کردند، فقط انگار جای سیلی و ضربه روی صورتش بود، در خواب خیلی منقلب شدم.

گریه کردم و برایم خیلی عجیب بود. صبح در حالی که درگیر تعبیر این خواب در ذهنم بودم به بهشت زهرا (س) آمدم و برای کار روزانه آماده شدم. در ابتدا قبل از شروع کار برای همکارانم ماجرای خوابم را تعریف کردم. حتی اینکه آن خانم چه لباسی پوشیده بود و یا روی کدام سنگ او را می شستند.

آن روز تا غروب جنازه ها را شستیم و همه چیز عادی بود. زمان استراحت شد و رفتیم برای آماده شدن و رفتن. در حال پوشیدن لباسهامون بودیم که عده ای از همکارانم رو صدا زدن که جنازه ای برای شستن آورده اند. چند لحظه ای از رفتن آنها نگذشته بود که دیدم با تعجب و سراسیمه آمدند که آثاری، آثاری بیا همون رو که می گفتی آوردند! خشکم زد. با صدای لرزان گفتم: چه می گویید؟ چی شده؟ من، من گفتم؟ آهسته آهسته با ترس عجیب رفتم داخل غسالخانه! باور کردنی نبود، نه تنها من بلکه آن روز 14 یا 15 نفر بودیم. همه این صحنه را دیدند. روی پاهام نمی توانستم بایستم. خانمی سیلی خورده! چه می بینم! چند لحظه بعد به خودم آمدم. رفتم از اقوامش ماجرا رو بپرسم، یکی از بستگانش گفت: چند سال پیش بر اثر فشارهای روحی زیاد این بنده خدا مجنون میشه و در حالت شدید روحی قرار می گیرد ... آن را با زنجیر به تخت تیمارستان می بستند. این اواخر هم حال بدی داشت، تا اینکه خودش رو از پشت بام تیمارستان به پایین می اندازد و فوت می کند ...

ماجرای خیلی عجیب بود. ارتباط این بنده خدا با خواب من! گیج بودم. خودم آن را شستم و بدنش رو با برگهای قرآن پوشاندم و به نوعی تطهیرش کردم و خدا رو قسم دادم به قرآنش، که ببخشدش و بیامرزدش.

وقتی که شهدا دخترم را شفا دادند

یادآوری این موضوع هم من را آزار میدهد. سال 87 بود. 18 سال داشت و با سرطان دست و پنجه نرم می‌کرد. دخترم رو میگویم. خدای من! چه لحظات سنگینی بود. نمی توانستم این غصه بزرگ رو تحمل کنم. عزیزترین هدیه خداوند به من و همسرم‌، جلوی دیدگانمان داشت آب می‌شد. حتی تصورش غمگین کننده است. تمام راه‌ها را رفته بودیم. در نهایت نظر پزشک‌ها این بود که برای مداوا باید به خارج از کشور اعزام بشود. کشور آلمان رو باز به توصیه پزشک انتخاب کردیم و رایزنی‌های اولیه هم انجام شد.

این روزها تقریباً همه همکارانم در سازمان بهشت زهرا (س) به خصوص آنهایی که با من تو یک اتاق و یک ساختمان کار می‌کردند مشکل من و خانوادم رو می‌دانستند، هرکسی به هر نحوی که می‌شد همدردی و همراهی می کرد و سعی داشت به من روحیه بدهد. یک روز خیلی اتفاقی آقای صادقی‌فر مسئول بخش اجرایی سازمان را دیدم. آن روز اتفاقاً از روزهای قبل خیلی حالم بدتر بود. صادقی فر حالت اضطراب و نگرانی رو در من دید کمی من را آرام کرد و روحیه داد. با آقای صادقی فر خداحافظی کردم و گفتم: من را دعا کنید. رفتم به اتاق کارم و روی صندلی پشت میزم نشستم. ساعت انگار گذر زمان رو فقط به من نشان می داد! تلفن زنگ زد، دو ساعتی از آمدنم به اتاق می‌گذشت و من متوجه نبودم بی اختیار گوشی رو بر داشتم. آقای صادقی فر بود. گفت: بعد از اینکه شما رو آشفته حال دیدم خیلی فکر کردم. یک پیشنهاد دارم. بیا همین الان بر و قطعه 24 سر مزا ر شهید "جهان آرا" و از خداوند به واسطه ایشان حاجتت رو بخواه، تقاضا کن که واسطه بشود و شفای دخترت رو از خداوند بگیرد. من فقط گوش می‌کردم باورش سخته ولی گوشی رو گذاشتم و بلند شدم. این بار انگار می‌دانستم چه می‌کنم و چه می‌خواهم. خانم سیادتی یکی از همکارام رو همراه کردم و رفتیم قطعه 24 گلزار مقدس شهدا و قبر شهید محمد جهان آ را.

وای که بر من چه گذشت، آن‌لحظات و دقیقه‌ها. آنچه در دل داشتم خالی کردم و گفتم و گفتم! بی حال و بی اختیار برخاستیم و برگشتیم‌! نمی‌دانم چند ساعت با جهان آرا صحبت کردم و چه می‌خواستم فقط یادم هست که دیگر نمی‌توانستم با کسی صحبت کنم و چیزی بگویم. غروب شد و من به خانه رفتم. فقط چند روز گذشته بود که خدا دخترم رو شفا داد. خدایا شکرت، نمی‌خواهم در پایان چیزی بگویم، کسی که این خاطره رو می‌خواند خودش قضاوت می‌کند. خدایا شکرت

به گزارش جهان به نقل از مشرق ، "گوردن دف" نظامی اسبق آمریکا در وب سایت پرس تی وی به بررسی سریالهای تلویزیونی اخیر آمریکا درمورد ایران پرداخت.

 
وی می نویسد: سریال‌های تلویزیونی پاییزی آمریکا آغاز شده‌اند. سال گذشته تبلیغات اسرائیلی و اسلام‌ستیزی ترویج می‌شد اما امسال به راحتی می‌توان مشاهده نمود که "اربابان هالیوود" به نیابت از اربابان خود در تل‌آویو به جنگ‌افروزی پرداخته‌اند.

 
چندین دهه است که شاهدیم همان بازیگران نقش‌ها را ایفاء می‌کنند. اغلب این بازیگران به طرز عجیبی اسرائیلی هستند و شاید این امر نه چندان "رازآلود" را منعکس می‌کنند که به مدت 6 دهه اسرائیلی‌ها خود را به جای تروریست‌های مسلمان قرار داده و انفجارها را پدید می‌آورند.

 
تمام این بازیگران شخصیت‌های خشمگین کتاب‌های مصور هستند که یادآور رفتار نتانیاهو در سازمان ملل می‌باشند. تصویر گرافیکی "بمب" وی، با ارجاعات مداوم در مورد شباهت وی به یک شخصیت کارتونی به نام "کایوت" [در کارتون میگ‌میگ]، به بیان سینمایی، "بمباران شد" و وی اسباب خنده و استهزاء گردید.

 
با این حال این امر در تلویزیون به مدتی طولانی و با "خام دستی" و نیتی بسیار شرورانه تعقیب شده است. عبارت فلسطینی هیچگاه بدون پسوند "تروریست" مورد استفاده قرار نمی‌گیرد و اشاره به اینکه این مسأله دو سو دارد، یعنی چیزی بسیار کمتر از لعنت به اسرائیل به خاطر نسل‌کشی و آپارتاید، نه تنها در صنعت سرگرمی بلکه در "سرگرمی اطلاعاتی" یا حوزه "اخبار"، باعث پایان زندگی کاری افراد شده است.

 
هر کسی که منعکس کننده حقیقت باشد یا توسط لابی اسرائیل از انجام هر کاری "ممنوع" می‌شود و یا به سرعت به اسرائیل سفر می‌کند تا با خواری و زبونی اظهار بندگی نماید، به مانند آنچه که گلن بک (Glenn Beck) از شبکه فوکس و تعدادی دیگر انجام دادند.

 
150 سال در آمریکا، آموختن خواندن و نوشتن به برده‌ها جرم محسوب می‌شد. از آن زمان تاکنون تغییر چندانی ایجاد نشده است، یاد دادن اندیشه‌ورزی به آمریکایی‌ها، یا به عبارت دیگر، یاد دادن اینکه آنها در حقیقت برده هستند، باعث پایان یافتن هزاران شغل دانشگاهی شده است.

 
کنار هم گذاردن فضای دانشگاهی و صنعت سرگرمی ممکن است در وهله اول نامربوط به نظر آید، مگر اینکه یک کتاب درسی آمریکایی یا، بدتر از آن، برنامه درسی یک دانشکده یا مدرسه آمریکایی که مملو از کلاس‌هایی در مورد اجرای قانون و "مبارزه با تروریسم" هستند، بررسی شود.

 
دانشگاهی به من کرسی مبارزه با تروریسم را پیشنهاد داد. من یکی از معدود افرادی هستم که از جنگ ویتنام باقی مانده‌ام، جنگی علیه کشاورزان بدبخت که در آن دو میلیون نفر را به کشتن دادیم زیرا آنهایی که به نظر ما نمی‌توانستند بخوانند مستحق مرگ بودند چون به طرز خطرناکی در دیالکتیک مارکسیستی غرق می‌شدند.

 
به نظر من آنها بیشتر سعی داشتند برنج کاشته و تحت حکومت یک دولت فاسد که توسط خارجی‌ها کنترل می‌شد به حیات خود ادامه دهند. صبر کنید، فکر کنم نسل‌های بیشتری داستان‌های مشابهی در مورد دیگر جنگ‌ها شنیده اند.

 
بنابراین، من به برخی رشته‌های دانشگاهی که چیزی به مانند کایوت هستند اشاره می‌کنم: دانشکده‌های تمامی‌ناپذیر "مبارزه با تروریسم" و "مدارج" بی‌معنی آنها که کارمندان آتی وزارت امنیت میهنی را شستشوی مغزی داده و آنها را تبدیل به متعصبین نژادی ناکارآمد و بی‌مصرف می‌کنند.

 
حتی روزنامه‌ نیویورک تایمز نیز بدین مسأله پی برده و در مورد آن چنین می‌نویسد:

 
"به گزارش بازرسین کنگره یکی از بزرگترین برنامه‌های داخلی کشور در حوزه مبارزه با تروریسم نتوانسته هیچ نوع اطلاعات کارگشایی را ارائه نماید.

 
گزارش سوزناک آنها، که چهارشنبه منتشر خواهد شد، نگاهی دارد به دفاتر منطقه‌ای جمع‌آوری اطلاعات با عنوان "مراکز پیوستگی". این مراکز توسط وزارت امنیت میهنی تأمین مالی شده و به صورت مشترک با سازمان‌های ایالتی و محلی مجری قانون ایجاد گردیده‌اند.

در این گزارش چنین اعلام شده که این مراکز "اطلاعاتی با کیفیت ناهمسان – اغلب بنجل، به ندرت زمانمند، برخی اوقات توأم با نقض آزادی‌های مدنی شهروندان و قانون حریم خصوصی، گاها کسب شده از منابع عمومی که قبلا منتشر شده‌اند و بیشتر اوقات بدون داشتن ربطی به تروریسم – ارسال می‌کنند."

 
بازرسین کنگره همچنین بدین امر پی برده‌اند که این گزارش‌ها مورد تمسخر تحلیلگران وزارت امنیت میهنی قرار می‌گیرند. یک تحلیلگر بر روی تعداد زیادی از گزارش‌ها چنین نوشته بود: "با انتشار این گزارش چیزی بدست نمی‌آوریم."

 
بازرسین همچنین متوجه شدند که مقامات فدرال تنها می‌توانند 4/1 میلیارد دلار از پول‌های مالیات دهندگان که به مراکز پیوستگی اختصاص یافته را حسابرسی نمایند و برخی از مراکزی که توسط وزارت امنیت میهنی در لیست کاغذی قید شده‌اند وجود خارجی ندارند."

 
این سازمان اخیرا مقدار 1 میلیارد دلار گلوله "سرخالی" کالیبر 40 خریداری کرده است. ما متوجه گشته‌ایم که آنها سلاح لازم برای استفاده از این مهمات را ندارند. این هم یکی دیگر از کارهای کایوتی است.

 
 
در مورد صنعت سرگرمی، به دو سریالی اشاره می‌کنم که دیشب دیدم و البته سعی کردم [حین تماشای آنها] دچار حالت تهوع نشوم.

 
یکی از این برنامه‌ها سریال معروف "میهن" است که از سریال‌های مورد علاقه اوباما است. این برنامه در مورد یک سرباز آمریکایی است که توسط شبه‌نظامیان اسلامگرا به مدت هشت سال شکنجه می‌گردد، مردی که به اسلام گرویده و البته خود هم‌اکنون تبدیل به یک "تروریست" شده است.

 
قبل از اینکه سریال آغاز شود به مدت ده دقیقه تبلیغات اسرائیل پخش گردید که در آن بارها ترجمه‌ای نادرست از اظهارات ایرانی‌ها در مورد صهیونیسم پخش شد. جمله واقعی در مورد صهیونیسم یعنی "محو شدن از صفحات تاریخ" بار دیگر و به صورت کاملا عمدی به صورت "ایران سعی دارد که اسرائیل را نابود کرده و تمام یهودیان را بکشد"، ترجمه شده بود.

 
در این برنامه چنین پیشنهاد شده بود که آمریکا از سلاح هسته‌ای برای نابودی ایران استفاده نماید. تمام این سخنان توسط یک کودک ادا می‌شدند و کاملا واضح بود که هدف از آنها تأثیرگذاری بر مردم آمریکا است تا یک حمله هسته‌ای ضربه اول که منجر به کشته شدن میلیون‌ها نفر خواهد شد را، چون به نفع اسرائیل است، بپذیرند.

 
هیچ تلاشی صورت نگرفته بود تا تعصب و نیت ارتکاب جرائم جنگی پنهان نگه داشته شود و تمام این مسائل بر این اصل استوار بودند که مخاطبین هم احمق هستند و هم عقب مانده ذهنی.

 
ادبیات رایج در انتخابات جاری یک چیز را روشن می‌کند: آنهایی که از رامنی حمایت می‌کنند، به احتمال زیاد، از یک "ضربه اول" هسته‌ای علیه هر کشور و در هر زمانی که اسرائیل خواهد خواست، حمایت نموده و این کار را بر خلاف هر نوع واقعیت موجود انجام خواهند داد.

 
من می‌توانم این بحث را اینگونه ادامه دهم که چگونه آمریکا، "سرزمین آزادی" در چند انتخاب اخیر افراد کاملا شرور و شیطانی را برای اداره دولت برگزیده‌ و چقدر تلاش لازم است تا بوسیله تبلیغاتی بر اساس "نامزد ما یک جنایتکار شیطانی است اما دیگری نیز چنین است"، این مسأله از مردم آمریکا پنهان نگه داشته شود، اما در جای دیگری بدین موضوع می‌پردازم.

 
 
دومیبن برنامه تلویزیونی مورد بحث "ان‌سی‌آی‌اس لوس‌آنجلس" است. این سازمان یعنی "سرویس تحقیقات جنایی نیروی دریایی" (ان‌سی‌آی‌اس)، در دنیای واقعی، 90 درصد از زمان خود را صرق بازداشت افسران رده بالایی می‌کند که با همسران افراد زیردست خود رابطه نامشروع برقرار می‌کنند یا به بازداشت مردان و زنانی می‌پردازد که مواد مخدر مصرف می‌کنند یا در انظار عمومی در مورد بی‌کفایتی رؤسای‌شان سخن می‌گویند.

 
با این حال، سازمان مذکور در این سریال در حال مبارزه با "گنگسترهای ایرانی" است که در مرسدس بنزهای 600 و کت و شلوارهای مارک آرمانی در لوس‌آنجلس پرسه زده و سلاح‌های خود را در خیابان‌ها به نمایش می‌گذارند.

 
سریال‌های تلویزیونی توسط "کمیسیون ارتباطات فدرال" تحت نظارت قرار دارند و هر شبکه نیز دارای مسؤولین نظارت بر "استانداردها و رویه‌ها" است که وظیفه دارند برنامه‌ها را پاکسازی نموده و هر قسمتی را که با واقعیت در تطابق نبوده یا از نظر نژادی با مذهبی قابل اعتراض است، حذف نمایند.

 
مبالغه‌آمیز نخواهد بود اگر بگوییم که نه تنها شبکه‌های تلویزیونی، صنعت سرگرمی و "سرگرمی اطلاعاتی" توسط "شهروندان دوگانه" اسرائیلی و آمریکایی هدایت می‌شوند بلکه "استانداردها و رویه‌ها" نیز طوری طراحی شده‌اند که مردم آمریکا را شستشوی مغزی داده و آنها را برای یک جنگ جهانی در آینده آماده سازند.

 
تلویزیون آمریکا یک ابزار سرگرمی "جنگ‌افروز" و اسلام‌هراس است اما دارای کانالی نیز است که کاری جز به نمایش گذاردن تسلیحات پیشرفته ندارد.

 
کودکان آمریکایی حداقل 5 ساعت در روز می‌توانند شاهد تصاویر ماهواره‌ای از حملات پهپادها باشند که تنها "شبه‌نظامیان" را هدف قرار می‌دهند. هیچ اشاره‌ای بدین امر نمی‌شود که در حدود 98 درصد شبه‌نظامیان کشته شده غیرنظامی هستند.

 
در حدود 1000 کانال تلویزیونی در آمریکا فعال هستند، که خوشبختانه اغلب به ورزش می‌پردازند، آماده سازی غذایی "واقعیت"، به بیان بهتر "رفتارهای بد" و "ناسازگاری اجتماعی"، با این حال جریان مداومی از تفاسیر نادرست تاریخی و باستانی که اغلب حول خاورمیانه متمرکز هستند، و در آنها اسرائیل و تمدن باستانی اولیه به تصویر کشیده می‌شود، در حال پخش هستند، و ایران، مصر و یونان تنها تا جایی که به چگونگی تعاملا‌شان با اسرائیلی‌ها مربوط می‌شود دارای اهمیت هستند.

 
دیگر موضوعات شامل "باستان‌شناسی اسرائیل" با برنامه‌هایی چون "باستان‌شناس برهنه" می‌باشند. وی یک کماندوی سابق ارتش اسرائیل است که هر هفته ثابت می‌کند مسیحیت و اسلام بر افسانه‌هایی نادرست استوار هستند.

 
"باستان‌شناس برهنه" در یکی از برنامه‌هایش به یک انبار در تل‌آویو می‌رود، درب جعبه‌ای را می‌گشاید و استخوان‌هایی را از درون آن بیرون می‌آورد. سپس در حالیکه آنها را تکان می‌دهد می‌گوید اینها باقیمانده مسیح هستند و اینکه سنت پیتر، بنا به ادعای آنها، در زیر یک خانه سابق فلسطینی و نه "اسرائیلی" در اورشلیم کشف شده است.

 
قصد نداریم که در اینجا به شبکه‌های مذهبی نیز نگاهی بیندازیم. همه این شبکه‌ها در سیطره یک ارتداد مسیحی ساختگی قرار دارند که با یک الکلی به نام اسکافیلد (Scofield) که چندین مایل دورتر از جایی که من این را می نویسم، به دنیا آمده، ‌آغاز شدند.

 
اسکافیلد "مبدع" نظریه "دوران‌گرایی" (dispensationalism) است که به صورت پرستش صهیونیسم و نیز یک جنگ‌ جهانی هسته‌ای به منظور اجرای برخی وعده‌ها، که در هیچ کتاب مقدسی به آنها اشاره نشده، بازتولید گردیده است.

 
این رویدادها جنگ روانی، تحریف اطلاعات، جنگ از طریق "کنترل اذهان" یا "جنگ نظریه بازی‌ها" هستند؛ چیزهایی که در تخصص اسرائیل و موساد قرار دارند.

 
افراد برخوردار از اندیشه ضعیف تبدیل به سگ‌های هار می‌شوند و افراد با نیت پاک نیز اجازه می‌دهند تا از نجابت‌شان علیه خودشان استفاده گردد و بدین ترتیب خطرناک‌تر از جنگ‌افروزان می‌شوند.

 
نظریه بازی‌ها هیچ کس را مستثنی نمی‌کند؛ جنگ روانی با کودکان و مدارس ما آغاز می‌گردد و وارد رسانه و جامعه ما می‌شود و در آمریکا نه تنها یک جراحی بلکه یک "قطع عضو" کامل لازم خواهد بود تا این پدیده از فرهنگ ما خارج گردد

به گزارش جهان به نقل از مهر، با انجام مراسمی رسمی پس از شست و شوی کعبه با گلاب ناب قمصر کاشان، پرده جدید خانه خدا روز هشتم ذی الحجه بر بنای کعبه نصب‌ می‌شود.

 
بر اساس سنت هر ساله و طرح مصوب موسم حج، امسال بخش پایینی پرده کعبه به مقدار سه متر از پایه مرمری، تا مقداری بالاتر از الحجرالاسود بالا کشیده می شود.

 

این پرده جدید که با صرف هزینه‌ای بالغ بر 20 میلیون ریال سعودی تهیه‌ شده، از جنس حریر طبیعی خالص و به رنگ مشکی، منقش به آیات قرآن‌کریم است که با خط زیبا، با نخ‌های طلا و نقره بافته ‌شده‌ و ده‌ها کیلو طلا و نقره در ساخت این پرده استفاده شده‌ است.

 
در همین حال عبدالرحمن السدیس رئیس کل امور مسجدالحرام و مسجد شریف نبوی(ص)، پرده کعبه مشرفه را تقدیم شیخ عبدالقادر الشیبی بزرگ پرده داران می کند تا مطابق سنت هر ساله در روز نهم ذی الحجه بر کعبه نصب شود.

 
پرده کعبه مشرفه از ابریشم طبیعی و خالص که با رنگ مشکی رنگ، بافته می شود و ارتفاع آن، 14 متر است و در یک سوم بالایی آن، کمربندی قرار دارد که عرض آن 95 سانتی متر و طول آن 47 متر است.

 
از 16 قطعه احاطه شده از تزیینات اسلامی تشکیل شده و همچنین زیر کمربند، آیات قرآنی داخل یک چارچوب جداگانه حک شده، در فواصل میان آنها، عبارت یا حی یا قیوم، یا رحمن یا رحیم، الحمدلله رب العالمین حک شده و این کمربند طلاکاری شده است.

 
پرده کعبه از 5 قطعه تشکیل شده که هر قطعه بخشی از کعبه مشرفه را می پوشاند، این پرده از ابریشم به ارتفاع 6 متر و نیم و عرض سه متر و نیم منقش به آیات قرآنی و تزیین شده با تزیینات اسلامی و پوشیده شده با نخ‌های نقره طلا کاری شده بافته شده است