به گزارش جهان، شهید انصاری پیش از این به مدت پنج سال و نیم (از سال 1383- 1389) رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در سودان بود.

آنچه در ادامه می خوانید خاطرات حجت الاسلام سیدحامد ملکوتی تبار، رایزن فرهنگی سابق ایران در سودان است که پس از آن شهید والامقام مسؤولیت را به عهده گرفت:

در آخرالزمان، شهادت خوبان امت را گلچین می کند . آری به واقع مزد ایثار و از خودگذشتگی های خوبان امت رسول (ص) باید شهادت باشد. و چه خوب عاقبتی و چه نیکو سرنوشتی است کشته شدن در راه خدا که آرزوی همه ماست. اما رسیدن به این آرزو شرط دارد. گلچین شدن، مشروط به خوب بودن است .

بارها از خود می پرسیم خوب بودن یعنی چه ؟ چکار کنیم که خوب باشیم ؟ شهدا همچون چراغ هدایت انسانها، به ما میگویند که چگونه باشیم. آنها با عمل و رفتارهای خود راه را به ما نشان داده اند. 

کار باید برای رضای خدا باشد

صدای تو در گوشم طنین انداز است که گفتی : کار را برای رضای خدا انجام بده وبه نتیجه اش فکر نکن ،اگر کار برای خدا باشد نتیجه اش هر چه باشد خیر است.  او می گفت : اخلاص که باشد اثر می کند و پیش می رود، کار بدون اخلاص هیچ اثری ندارد .

عشق به امام خمینی(ره)

خرداد ماه سال 1390 بود. برای برگزاری مراسم سالگرد حضرت امام در سودان با شهید انصاری (ره) مشورت کردم. او گفت هرکاری برای امام انجام دهیم کم است و حق او ادا نمی شود. امام خمینی (ره) خیلی به گردن ما حق دارد. تمام این فرصت های خدمت، بخصوص کارهای فرهنگی خارج از کشور مدیون انفاس قدسی امام است. 

توجه به همه اقشار جامعه 

شهید انصاری در قالب های تنگ و تعریف شده نمی گنجید. او به همه اقشار جامعه فرهنگی از صدر تا ذیل توجه و عنایت داشت. به گونه ای که همه فکر می کردند شهید انصاری بیشترین توجه و عنایت و محبت را به آنان دارد، حال آنکه شهید انصاری نسبت به همه این گونه بود. دانشگاه بین المللی آفریقا، دانشگاه خارطوم، دانشگاه علوم قرآنی امدرمان در سودان، همه و همه مراکز دانشگاهی شهید انصاری را همکار خود می دانستند. علمای دینی و شیوخ او را متعلق به خود می دانستند. مراکز و نهادهای مردمی او را از خانواده و اعضای خود معرفی می کردند. حتی مردم عادی کوچه و بازار سراغ او را می گرفتند. شاید محدود کردن دایره دوستان او سخت باشد و بهتر است بگویم همه مردم سودان اعم از دانشگاهی و علمایی و عموم اقشار جامعه او را می شناختند و جای خالی او را احساس کردند و بارها و بارها سراغ او را می گرفتند و حال او را می پرسیدند. 

اهتمام به امور مستمندان و فقرا

او بارها می گفت: فلسفه حضور ما در سودان خدمت به این مردم است. مردمی که عاشق امام و انقلاب اسلامی ایران هستند ولی مشکلات اقتصادی و فقر آنها را زمین گیر کرده. و اگر ما به اینها بتوانیم خدمتی بکنیم روح امام را شاد کرده ایم. او از هر فرصتی برای کمک به مردم نیازمند سودان استفاده می کرد. البته او سعی داشت کمکهایش را کسی نبیند. بعدها متوجه شدم که افراد نیازمند زیادی که شهید انصاری به آنها محبت داشته و به آنها کمک می کرده است و به آنها سرکشی داشته و حال آنها را جویا می شده است، حالا بعد از اتمام ماموریتش آنها سراغ او را می گرفتند و از خاطرات خود با شهید انصاری می گفتند. و در فراق او اشک می ریختند.

شیخ عمامه سفید

روزی برای دیدن یکی از کارگردانان معروف سینمای آفریقا به منزلش رفتم. به محض ورود، پسر خردسالی که شش سال بیشتر نداشت به من نزدیک شد و بعد از حال و احوال، از من پرسید: شیخ عمامه سفید کجاست؟ گفتم منظورت را متوجه نشدم. پدرش جلو آمد و گفت منظورش آقای انصاری است. گفتم چطور مگر او را می شناسد؟ گفت حاج آقای انصاری برای اولین بار که به منزل ما آمد، یک تیر و کمان برای پسرم آورد، این کار او باعث شد که او را از یاد نبرد و دائما از او یاد می کند و چون اسمش را نمی تواند بخاطر بسپارد او را به عنوان شیخ عمامه سفید می شناسد. 

شیخی که مرز نمی شناخت 

مشغول امور روزانه بودم که روزی شهید انصاری از ایران به من زنگ زد و با عجله موضوعی را گفت و کاری را از من خواست که مربوط به سودان نبود. به او گفتم حاج آقا این موضوع که مربوط به سودان نمی شود. گفت : درست است مربوط به سودان نیست، ولی آیا می توانی بگوئی مربوط به من و شمای طلبه هم نیست؟ پس وظیفه دینی ما چه می شود؟ آیا روز قیامت هم می توانیم بگوییم وظیفه ما نبود؟

منادی وحدت و تقریب

برایش شیعه و سنی فرقی نداشت و همه را یکسان می دید. من در طول آشنائی خود با آن شهید بزرگوار هرگز ندیدم که تلاشهایش در امور فرهنگی بین مخاطبان شیعه و اهل سنت تفاوت قائل شود. او برای برگزاری نشست تقریبی با هیئت علمای سودان در تهران خیلی تلاش کرد و برای برگزاری نشست مشابه در سودان شب و روز نمی شناخت. او بود که حلقه وصل شیعه و سنی در ایران وسودان بود. او بود که با فکر تقریبی و وحدت آفرین خود بذرهای محبت و اتحاد را در بین دو ملت ایارن و سودان کاشت و اکنون میوه های آن در حال به ثمر رسیدن است. علمای اهل سنت در فراغ او اشک می ریختند گویا برادر خود را از دست داده اند.

گریه کارکنان محلی 

فروردین 1389 بود، مراسم تودیع و معارفه حاج آقای انصاری و بنده در سودان برگزار شد، دیدم که کارکنان دست در گردن شهید انصاری (ره) می اندازند و با همدیگر اشک می ریزند. این صحنه ها تا حدودی توجیه داشت اما در سفرهای بعدی آقای انصاری به سودان، شاهد بودم کارکنان با شنیدن خبر آمدن ایشان، اشک شوق در چشمانشان حلقه می زد و به محض دیدن او، با صدای بلند شروع به گریه کردن می کردند و بعد از دقایقی آنها را به زور از همدیگر جدا می کردیم. این رفتار باعث شد که من به شوخی به یکی از کارکنان محلی می گفتم: احمد! چه سری است وقتی تو آقای انصاری را می بینی به جای حرف زدن با او، فقط گریه می کنی ولی مرا که می بینی، لبخند می زنی. گفت: حاج آقای انصاری برای من مثل پدر است و وقتی او را بعد از مدتی می بنیم از شوق دلتنگی اشکم جاری می شود و گریه به من امان صحبت کردن با او را نمی دهد ولی شما جوانید و مثل برادرید. وقتی شما را می بینم خوشحال می شوم و لبخند می زنم.

اشک مسؤولین سودانی در فراق او 

هنوز یک ماه از پایان ماموریت شهید انصاری (ره) در سودان نگذشته بود. شیوخ و مسؤولان فرهنگی سودان برای دیدار با رایزن فرهنگی جدید، به رایزنی می آمدند. روزی شیخ علی محی الدین، شیخ برجسته و معروف سودان و شاعر بنام سودانی به دیدن من آمد. از او استقبال کردم و او بر روی مبلمانی در اتاقم نشست. کنارش نشستم و حال و احوالش را پرسیدم ولی متوجه شدم او متحیر است و ناآرام و دائما به اطراف نگاه می کند. از او علت این ناآرامیش را جویا شدم. چند لحظه ای سکوت کرد و بعداز لحظاتی شروع کرد به گریه کردن. 

برای من عجیب بود که یک سودانی در فراق یک ایرانی، اشک بریزد. سعی کردم آرامش کنم تا گفتگویمان را آغاز کنیم ولی نتوانستم. بیش از ده دقیقه طول کشید و در این مدت ایشان گریه می کرد و می گفت چگونه آرام شوم در حالی که جای خالی انصاری را می بینم؟ چگونه گریه نکنم در حالی که باید بپذیرم که انصاری از میان ما رفته است. گفتم او اگر چه با پایان ماموریتش از سودان رفته است ولی هنوز هم دلش برای مردم سودان می تپید. 

خلاصه تلاش من برای آرام کردن شیخ علی بی نتیجه ماند. به ذهنم رسید زنگی به خود آقای انصاری بزنم و گوشی را به شیخ علی بدهم شاید با شنیدن صدای او آرام بگیرد. تلفن را برداشتم و شماره حاج آقا را گرفتم. گوشی را برداشت. به او گفتم حاج آقا با دل این مردم چه کرده ای که در فراق شما این چنین دلتنگند. و مدام اشک می ریزند. گفتم شیخ علی محی الدین آمده و ده دقیقه است در فراق شما در حال گریه کردن است. من نتوانستم اورا آرام کنم گوشی را می دهم به او تا با شنیدن صدای شما آرام شود.

گوشی را به شیخ علی دادم و گفتم بیا شیخ انصاری پشت خط است. گوشی را گرفت ولی به جای صحبت کردن، گریه بود که بین این دو رد وبدل شد. و نتوانستند صحبتی بکنند. گوشی را گرفتم متوجه شدم که شهید انصاری هم در حال گریه است. به او گفتم حاج آقا من از شما خواستم شیخ علی را آرام کنی خودتان هم که دارید گریه می کنید گفت آقای ملکوتی مردم سودان آنقدر خوب وباصفا هستند که نمی توانم توصیف کنم بگذار ماموریت شما هم تمام شود آن موقع به شما خواهم گفت که جدائی از آنها چقدر سخت است.

چای فروش سودانی از او می پرسد

در سودان چای فروش ها کنار خیابان بساط می کنند که عموما از قشر کم درآمد و فقیر جامعه سودان هم هستند. روزی کنار یکی ازاین چای فروش ها که در سودان به آنها " ستات شای " می گویند نشستم تا برایم چایی بیاورد، نگاهی به من کرد و پرسید: شما ایرانی هستید؟ گفتم: آری. پرسید: در سودان چه کار می کنید؟ گفتم: رایزن فرهنگی ایران هستم. پرسید: مگر شیخ ابراهیم انصاری رفته است؟ گفتم: آری مدتی است ماموریتش به پایان رسیده و به ایران برگشته است. بعدها متوجه شدم که شهید انصاری برای انس و الفت با اقشار کم درآمد سودان و کمک مالی به آنان به بهانه چای نوشیدن، آنان را مورد محبت خود قرار می داده است. 

آرامش بخش در اوج سختی ها ومشکلات کاری

بارها اتفاق افتاد در اثر فشار کارها و ناملایمات در ماموریت، با شهید انصاری تماس می گرفتم. و در فاصله چهار پنج دقیقه، آنچنان انگیزه و آرامشی می داد که مشکلات را فراموش می کردم و دلگرم به کار ادامه می دادم. مدتها فکر می کردم شهید انصاری به واسطه اینکه رایزن فرهنگی سودان بوده، با من این گونه رفتار می کند، ولی بعدها متوجه شدم بقیه هم چنین تصوری دارند و در حقیقت او با همه اینگونه است .

احترام فوق العاده به سادات

در اولین دیدار من با شهید انصاری، به هنگام خداحافظی و بیرون رفتن من عقب تر ایستادم تا حاج آقای انصاری اول از در خارج شوند ولی او جمله ای گفت که هنوز در گوشم طنین انداز است. او گفت : آقای ملکوتی اگر من بر "سادات" مقدم شوم روز قیامت جواب پدرم را چگونه بدهم؟ من متوجه مفهوم سخن او نشدم عرض کردم: حاج آقا منظورتان از این جمله چیست؟ گفت: پدرم به من سفارش کرده که ابراهیم! سعی کن هرگز در زندگی بر "سادات" مقدم نشوی. با این توصیه پدرم اگر تخلف کنم، عاقبت بخیر نمی شوم. 

سکوت و آرامش

در اداره او را با صفت آرام و ساکت یاد می کردند. و از اینکه در معرض توجه دیگران قرار بگیرد گریزان بود. او هرگز در صدد ابراز وجود و اظهار فضل نبود. سخنرانیهای او همیشه با اکراه خود و اصرار دیگران بود.

شهید ثالث عرصه اقتدار فرهنگی

شهید انصاری (ره) پس از شهید رحیمی از کارکنان رایزنی ایران در هند و شهید گنجی رایزن فرهنگی ایران در پاکستان، سومین شهید عرصه اقتدار فرهنگی است که تقدیم انقلاب اسلامی ایران شد. و گفته اند که باب شهادت همیشه باز است برای آنان که در راه خدایند و در راه او تلاش میکنند، پاداش آنان شهادت خواهد بود. 

گفته اند بهشت را به بها می دهند نه به بهانه. خدایا من دستانم خالی است و عملی که موجب این پاداش بزرگ باشد ندارم تا تقدیم محضرت کنم، ولی مپسند که از شهید انصاری جداشویم و در قیامت او را نبینیم.

کد مطلب: 330406

به گزارش جهان به نقل از مهر، متن نامه نخبگان دانشگاه علم و صنعت و طرح 10 سوال اساسی از رئیس جمهور به مناسبت 16 آذر به شرح زیر است:

 

جناب آقای دکتر روحانی

 
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران

 

سلام علیکم؛

 

مطلع شدیم که حضرتعالی به مناسبت روز دانشجو قصد دارید با حضور در دانشگاه شهید بهشتی، در جمع دانشجویان حاضر شده و نقطه نظرات آنان را بشنوید. به همین مناسبت، جمعی از نخبگان دانشجویی دانشگاه علم و صنعت تصمیم گرفتند تا با مطرح کردن برخی مطالب، سوالاتی را هرچند به صورت مکتوب از شما بپرسند. امید است پاسخگویی به این سوالات بتواند هم به دولت تدبیر و امید در خدمترسانی بیشتر به ملت کمک نماید و هم اذهان دانشجویان را نسبت به مسائل مرتبط با دولت روشن سازد:

 

1. چندی پیش گزارش 100 روزه جنابعالی به سمع و نظر ملت شریف ایران رسید. اینگونه به نظر رسید که در این 100 روز دولت محترم بیش از آنکه توان و همت خود را به رفع مشکلات مردم معطوف سازد تلاش خود صرف گزارش دهی از دولت قبل نموده است! مانند همه ملت ایران، دانشجویان نیز از جنابعالی درخواست دارند تا به صورت واضح و شفاف بفرمایید دولت در این 100 روز چه عملکردی از خود برجای گذاشته است؟

 

2. یکی از شعارهای اصلی جنابعالی در انتخابات 24 خرداد تمرکز بر مسئله معیشت مردم و حل مشکلات معیشتی بوسیله راهکارهای 100 روزه و کوتاه مدت بود. تا بحال که وضعیت معیشت بهبود چندانی پیدا نکرده است. خواهشمندیم برای دانشجویان توضیح دهید چه برنامه دقیقی برای حل این مسئله دارید؟

 

3. شما و مسئولین اقتصادی دولت به کرات بیان کرده اید که کشور دچار رکود تورمی است. حال سوال ما این است که تیم اقتصادی دولت تدبیر و امید چه برنامهای کنترل تورم و خروج کشور از حالت رکود دارد. دولت چه برنامهای برای رفع مشکلات فوق و در عین حال ساختن کشور و پرداختن به فعالیتهای عمرانی و رفع محرومیت از چهره کشور دارد؟

 

4. عملکرد فرهنگی دولت یازدهم موجبات نگرانیهای فراوانی را پدید آورده است. اظهارات شاذی مانند تک خوانی زنان، عدم ممیزی کتب قبل از انتشار و . . . حتی موجبات آزرده خاطر شدن مراجع عظام تقلید را نیز فراهم کرده است. حال سوال ما از شما این است که آیا این روند قرار است به همین شکل ادامه پیدا کند یا می خواهید برای رفع این معضلات چاره ای بیندیشید؟

 

5. حضرتعالی در انتخابات 24 خرداد، در مورد بسیاری از طرحهای دولتهای قبل مانند هدفمندی یارانهها، مسکن مهر، سهام عدالت و . . . اعتقاد داشتید که این طرحها با مقداری تغییر برای کشور بسیار مفید و راهگشا خواهند بود. اما امروز عملا مشاهده میشود که دولتمردان به انتقاد از این طرحها روی آوردهاند. آیا دولت یازدهم برنامه ای برای ادامه طرحهای فوق دارد یا خیر؟ اگر نه چه طرح جایگزینی دارید؟

 

6. پس از انتخابات 24 خرداد، برخی جریانات فرصت طلب در دانشگاهها به دنبال تنش آفرینی هستند. این افراد که در هر دو فتنه 78 و 88 نقش فعالی در ملتهب کردن فضای دانشگاهها داشتند هم اکنون با انتساب خود به حضرتعالی دوباره درصدد غائله آفرینی در دانشگاه هستند. جنابعالی به عنوان رئیس دولت تدبیر و امید، چه تدبیری برای مقابله با این افراد در دانشگاه اندیشیده اید؟

 

و اما سیاست خارجی:

 

7. دولت یازدهم از ابتدای شروع به کار خود تمامی تلاشش را بکار گرفت تا با ایجاد مصالحه بین ایران و چند کشور غربی همه اوضاع کشور از جمله وضع اقتصادی را ترمیم کند. آنچه واضح است اینکه دولت تمام تخم مرغهای خود را در سبد سیاست خارجی گذاشته و از این طریق سعی دارد به رتق و فتق امور بپردازد. با توجه به اینکه دشمن بیرونی نیز کاملا متوجه این ضعف شده است، سوالی که پیش میآید این است که در صورت شکست مذاکرات ژنو دولت چه برنامه ای برای ساماندهی اوضاع کشور دارد؟ اگر این بار هم به مانند دفعات گذشته دولتهای غربی راه فریب و دغل کاری پیش بگیرند – کما اینکه در مذاکرات فعلی نیز اینگونه ظاهر شده اند – چه باید کرد؟ باید به زیاده خواهیهای آنان توجه کرد یا راه دیگری را پیش گرفت؟

 

8. جنابعالی پیش از آغاز مذاکرات در سخنانی فرموده بودید که خزانه دولت خالی است. اگر از این بگذریم که سایر مسئولین دستگاه اقتصادی کشور تلویحا این سخنان را رد کرده اند، بیان این سخنان در روز قبل از شروع مذاکرات با چه هدفی صورت پذیرفته است؟

 

9. متاسفانه برخی اظهارات غیر مسئولانه مقامات دولتی باعث صدمه به آبرو و اعتبار کشور میشود. به عنوان مثال وزیر محترم امور خارجه در سخنانی عجیب در دانشگاه تهران گفته اند: « آیا فکر کردید آمریکا که می تواند با یک بمب تمام سیستم دفاعی ما را از کار بیاندازد از سیستم دفاعی ما می ترسد؟ آیا واقعا به خاطر قدرت نظامی، آمریکا جلو نمی آید؟» با این اوصاف، سوال این است که چه کسی مسئول آبروی از دست رفته کشور است؟

 

10. در مذاکرات ژنو چه امتیاز مشخصی در قبال تمام امتیازاتی که به غرب دادهایم گرفتیم؟ آیا گامهای طرف-های مذاکره متوازن بود؟ وقتی آمریکا که خود تحریمها را وضع کرده است میگوید ما تحریمها را کاهش نمیدهیم، چطور جنابعالی و تیم مذاکره کننده از فرو ریختن ساختار تحریمها سخن میگویید؟ آیا قرار است ادامه مذاکرات نیز با همین وضع به پیش برود؟ تیم مذاکره کننده با چه مجوزی در گام آخر پذیرش پروتوکل الحاقی را پذیرفته، حال آنکه این مورد اصلا در اختیارات دولت نیست؟

 

جناب آقای روحانی!

 

امیدواریم در آستانه روز دانشجو و با احترام به قشر فرهیخته دانشگاهی، با پاسخ به سوالات فوق زمینه روشن شدن فضا برای عموم مردم فراهم سازید.

به گزارش جهان به نقل از کیهان، این همسویى و همگرایى که دنباله‌روى از آنها را نیز در پى داشته است، به تضعیف این تشکل روحانى منجر شده و مجمع روحانیون مبارز را از اهداف و عملکردهاى گذشته دور کرده است. اگرچه در دوره‌هایى عملکرد مجمع روحانیون مبارز مثبت مى‌باشد، ولى در دوران اصلاحات به دلیل پیروى از جبهه دوم خرداد و استحاله شدگان مکتب غرب، مواضع منفى از خود به جاى گذاشته است. مواضعى که عمومآ اعتراض و متهم کردن نهادهاى قانونى نظام به جناحى عمل کردن مى‌باشد. البته در برخى موارد نباید از تقابل مجمع روحانیون مبارز با تندروهاى اصلاح‌طلب غافل بود.

در این بخش به مواضع مجمع روحانیون مبارز در قبال برخى رویدادها و حوادث سال 1379 اشاره مى‌کنیم :به دنبال فاجعه 18 تیر 1378، روزنامه‌هاى زنجیره‌اى جریان دوم خرداد به آشوبهاى رخ داده دامن زدند. در این میان روزنامه خرداد با مدیرمسؤولى عبدالله نورى (وزیر کشور خاتمى) با درج تیترهاى جهت‌دار و محرک سعى در تهییج افکار عمومى جامعه داشت. به عنوان نمونه: روزنامه خرداد در تاریخ 19 تیر 1378 با انتخاب تیتر «کوى دانشگاه تهران به خون کشیده شد» خبر از کشته شدن تعدادى از دانشجویان داد، در حالى که این خبر صحت نداشت و بنا به گفته کمیته تحقیق و تفحص خاتمى حتى یک نفر هم در این حادثه کشته نشده بود. این‌گونه بود که حفاظت اطلاعات نیروى انتظامى، ستاد احیاى امر به معروف و نهى از منکر صدا و سیما و گروهى از اقشار مختلف مردم با تنظیم شکایت‌نامه‌اى و تسلیم آن به دادگاه ویژه روحانیت، خواستار محاکمه عبدالله نورى شدند. این در حالى بود که عبدالله نورى با به‌کارگیرى عناصر مشکوک و بعضآ ضد انقلاب و لائیک، تهاجم بى‌وقفه‌اى به احکام دینى و شرعى، نهادهاى قانونى آغاز کرده بود. علاوه بر آن حمایت از عناصر ضد انقلاب و بى‌دین، ترویج فلسفه‌هاى منسوخ غرب که سرانجامى جز نهیلیسم و پوچ‌گرایى و دین گریزى نداشت، بخشى از کارنامه روزنامه خرداد بود. در کیفرخواست صادره از سوى دادگاه ویژه روحانیت، عبدالله نورى به توهین و افترا به مسؤولان و دستگاههاى وابسته به نظام و نشر اکاذیب براى تشویش اذهان عمومى، فعالیت تبلیغى علیه نظام، نشر مطالب مخالف موازین دینى، اهانت به مقدسات مذهبى، مقابله با نظرات و دیدگاههاى اصولى حضرت امام خمینى(ره) و اهانت به ایشان، ترغیب به شناسایى رژیم نامشروع صهیونیستى، تبلیغ به نفع گروهک غیرقانونى نهضت آزادى و دفاع از جبهه ملى، ترویج سیاسى قائم مقام مخلوع رهبرى (منتظرى)، تشویق به مبارزه علیه برخى احکام مسلم اسلام و القاى تضاد عقلانیت و دین، متهم گردید.

دادگاه عبدالله نورى سرانجام در روز شنبه 8 آبان 1378 به صورت علنى و در حضور هیأت منصفه در دادگاه ویژه روحانیت آغاز گردید. در جلسات این دادگاه ـ که شش جلسه به طول انجامید ـ عبدالله نورى با آزادى تمام به دفاع از خود پرداخت و دفاعیات وى سندى محکم و گویا بر انحراف او از مسیر انقلاب و افکار و ایده‌هاى ناب حضرت امام خمینى(ره) شد.

عبدالله نورى در دفاعیات خود به دفاع جانانه از نهضت آزادى و تشکیک در نامه امام خمینى(ره) در خصوص عدم مشروعیت این گروهک پرداخت. دفاع نورى از نهضت آزادى در حالى صورت مى‌گرفت که حضرت امام(ره) در اواخر سال 1366 خطاب به سیدعلى‌اکبر محتشمى‌پور (وزیر وقت کشور و عضو مجمع روحانیون مبارز) نهضت آزادى را براى هیچ امرى از امور کشور صالح ندانسته و فرموده بودند :
«نهضت به اصطلاح آزادى» طرفدار جدى وابستگى کشور ایران به آمریکاست و در این باره از هیچ کوششى فروگذار نکرده است و حمل به صحت اگر داشته باشد آن است که شاید آمریکاى جهان‌خوار (را) که هرچه بدبختى ملت مظلوم ایران و سایر ملتهاى تحت سلطه او دارند از ستمکارى اوست، بهتر از شوروى مى‌دانند و این از اشتباهات آنهاست.

به هر صورت، به حسب این پرونده‌هاى قطور و نیز ملاقاتهاى مکرر اعضاى نهضت آزادى چه در منازل خودشان و چه در سفارت آمریکا و به حسب آنچه من مشاهده کردم، از انحرافات آنها، اگر خداى متعال عنایت نفرموده بود و مدتى در حکومت موقت باقى مانده بودند، ملتهاى مظلوم به ویژه ملت عزیز ما، اکنون در زیر چنگال آمریکا و مستشاران او دست و پا مى‌زدند و اسلام عزیز چنان سیلى از این ستمکاران مى‌خورد که قرنها سر بلند نمى‌کرد».298

حمایت قاطع از منتظرى و تشکیک در نامه معروف 6 فروردین 1368 مبنى بر عزل منتظرى از قائم مقام رهبرى، اظهار تأسف نورى در عدم شناسایى رژیم اشغالگر قدس از سوى جمهورى اسلامى و ترغیب به شناسایى این رژیم و نیز دفاع از سازش با آمریکا و نکوهش مسؤولان سیاست خارجى به خاطر امتناع از مذاکره با آمریکا از دیگر موضوعاتى بود که موجب تعجب و حیرت همگان گردید. این مدعى خط امام در توجیه دفاع از نظریه ذلیلانه دوستى و ارتباط با آمریکا در دادگاه گفت :
«در جهان جدید مفهوم سلطه‌گرى عوض شده و نفس ایجاد رابطه با آمریکا منتهى به سلطه نمى‌شود».299

وقتى روزنامه خرداد متعلق به عبدالله نورى به قلم یک مقاله‌نویس افراطى جریان دوم خرداد با حمله به آرمانهاى بلند امام راحل(ره) در موضوع فلسطین نوشت: «برخى محافل در گذشته و اکنون براى کسب وجهه انقلابى، مخالفت با روند صلح [بخوانید سازش] را با عنوان اساس سیاست خارجى معرفى کرده‌اند و مى‌کنند . . .»300
کمتر کسى باور مى‌کرد که این مقاله مطابق خواست قلبى نماینده سابق حضرت امام در سپاه و جهاد سازندگى منتشر شده باشد، ولى دفاعیات عبدالله نورى در دادگاه مُهر بطلانى بر این باور زد. او در دادگاه ویژه روحانیت نه تنها مقاله فوق را تأیید کرد، بلکه نطق بلند و بالایى در حمایت از پایان دادن به دشمنى با اسرائیل غاصب نیز ایراد کرد. وى بارها در دادگاه مواضع نظام و انقلاب اسلامى در مسأله فلسطین و عدم رسمیت بخشى به اشغالگرى صهیونیستها را زیر سؤال برده و گفت :«اگر فلسطینیها خواستار صلح با اسرائیل هستند، ما کى هستیم که به دنبال جنگ باشیم!».301
-298 صحیفه امام(ره)، جلد 20، صص 481 و 482.
299 -شوکران اصلاح، ص 122.
300 -روزنامه خرداد، به تاریخ 29/10/1377.
301 -شوکران اصلاح، ص 150.

کد مطلب: 329850

 

به گزارش جهان به نقل از مشرق، "باراک اوباما" در دیدار با خانواده "نلسون ماندلا" رهبر پیشین آفریقای جنوبی، از وی برای مبارزه با نژادپرستی تقدیر کرد؛ شبکه سلطنتی انگلیس (بی‌بی‌سی) با تمجید از این رئیس‌جمهور آفریقایی، وی را یک "رهبر انقلابی واقعی" توصیف می‌کند که هیچ‌گاه رو به افراط نیاورد. سؤال اینجاست چرا رسانه‌های غربی یک رهبر انقلابی را چنین تحسین می‌کنند و وی را اسطوره تمام انقلابیون می‌دانند؟ چرا دولتمردان غربی به ماندلا لبخند می‌زدند در حالی که همین سیاستمداران غربی، علاوه بر حمایت از دولت‌های غیردموکراتیک و مرتجع در آفریقا و جنوب غرب آسیا، عملاً توجهی به انقلابیون ندارند. مروری بر زندگی این رهبر سیاه‌پوست آفریقای جنوبی به این سؤال پاسخ می‌دهد که چرا دولتمردان آمریکایی بی‌توجه به دیگر رهبران انقلابی، از ماندلا چنین تقدیر می‌کنند.
 
زندگی خانوادگی 

رولی هلاهلا (نلسون) ماندلا در 18 ژوئیه سال 1918 در خانواده ای روستایی در منطقه ترانسکی استان کیپ از اتحادیه آفریقا جنوبی متولد شد. پدرش گادلا ماندلا عضو شورای سلطنتی مردم تمبو بود، منصبی که از زمان تولد نلسون وارث آن بود و طبق قوانین قبیله تمبو، نلسون نیز باید این مقام را به ارث می برد. پدرش چهار همسر داشت که حاصل این چهار ازدواج چهار پسر و نه دختر بود. ماندلا فرزند سومین همسر گادلا ماندلا است. 

در سن هفت سالگی تحصیلات دوران ابتدایی خود را زیر نظر یک معلم انگلیسی تبار مسیحی متدیست آغاز کرد. در همین مدرسه خانم معلم انگلیسی تبار ماندلا، نام "نلسون" را به یاد دریادار انگلیسی هوراسیو نلسون بر او گذارد.  ماندلا در سن نه سالگی پدرش را به علت بیماری سل از دست داد. 

نلسون ماندلا تحصیلات عالی خود را در مقطع لیسانس دانشگاه فورت هار آغاز کرد اما به دلیل شرکت در اعتراضات دانشجویان از دانشگاه اخراج شد و نتوانست تحصیلات خود را به اتمام برساند.  سالها طول کشید تا وی توانست مدرک لیسانس خود را از دانشگاه آفریقای جنوبی دریافت کند؛ این جوان سیاه چهره نهایتاً در سال 1943 از دانشگاه فورت هار فارغ التحصیل شد. 

زمانی که وی به محل تولدش بازگشت پادشاه از ماندلا خشمگین شد و گفت اگر وی به فورت هار بازنگردد باید مقدمات ازدواج خود و پسر عمویش جاستیس مهیا کند.  نلسون از روی ناراحتی به همراه جاستیس به ژوهانسبورگ فرار کرد و تا سال 1941 در آن ماند. 
 

ماندلا در ژوهانسبورگ نگهبان معدن شد اما زمانی که کارفرما متوجه شد که وی از قلمرو نایب السلطنه گریخته او را اخراج کرد. به مدد رفاقت با فردی به نام والتر سیسلو به عنوان منشی در یک شرکت مشغول به کار شد. در حین کار تحصیلات خود را نیز به شکل مکاتبه ای با دانشگاه آفریقای جنوبی پی گرفت. به اعتراف خودش، او یک دانشجوی ضعیف بود که سرانجام در سال 1948 مجبور شد تا درسش را نیمه کاره رها کند. پس چندی دوباره تحصیلات خود را از طریق دانشگاه لندن پی گرفت که مجدداً نتوانست درسش را به تمام کند. سرانجام وی توانست در آخرین ماه های حبس خود در سال 1989 به صورت غیابی در جشن فارغ التحصیلی در کیپ تاون شرکت کند و با اتمام تحصیل خود، مدرک خود را دریافت کند.

ورود به عرصه مبارزه؛ ظهور رهبری انقلابی

آغاز فعالیت سیاسی ماندلا از زمانی است که وی به کنگره ملی آفریقا (ای.ان.سی)  ملحق می شود؛ در این برهه یعنی سال 1944 وی لیگ جوانان کنگره ملی آفریقا را تأسیس می کند. ویلیام مکس فیلمان وایتهد، سفیر فعلی جمهوری آفریقای جنوبی در تهران می گوید: «سازمان جوانان در آن زمان فکر می‌کرد که رویکرد رهبری قدیمی حزب کنگره ملی آفریقا در مبارزات محافظه‌کارانه بوده است. دولت هم تنها از منافع سفید‌پوستان حمایت می‌کرد. پس این احساس همگانی در شکل‌گیری مبارزه به شکلی که آقای ماندلا می‌خواست، به‌وجود آمد. همین احساس همگانی باعث پیروزی فلسفه ماندلا در آفریقای جنوبی شد.» 


ماندلا در سال 1944 با دختر عموی "والتر سیسلو"، "اولین ماز" که یک پرستار بود ازدواج کرد. در نتیجه این ازدواج صاحب دو پسر و دو دختر شد.  با این وجود زندگی زناشویی او دیری نپایید و ماندلا در سال 1955 از همسرش جدا شد و سه سال بعد یعنی در سال 1958 ماز را طلاق داد. گرچه این ضربه بزرگی برای ماندلا بود تا جایی که سال‌های بعد نیز طمع این شکست را در کام خود احساس می کرد اما وی به فعالیت‌های سیاسی خود ادامه داد. 

نلسون به طور جدی تر فعالیت‌های ضد نژادپرستانه خود را در لیگ جوانان کنگره ملی آفریقا دنبال کرد؛ در دهه 60 کمپینی در آفریقای جنوبی شکل گرفت به نام «سرپیچی از قوانین ناعادلانه» که ماندلا از سازمان دهندگان اصلی آن بود. جنبشی فراگیر علیه قوانین ناعادلانه منجر شد که احزاب مختلفی را مانند حزب کنگره ملی آفریقا، سازمان رنگین پوستان کنگره ناتال ایندین، کنگره ترنزوال ایندین، ‌اتحادیه اصناف، سازمان‌های جتماعی مدنی، کنگره سفید‌پوستان دموکرات را در خود داشت و با تدوین منشور آزادی که شامل خواسته‌های دموکراتیک حداقل بود به بیان خواسته‌هایی از قبیل متعلق بودن آفریقای جنوبی به همه، دسترسی به منابع طبیعی برای همه و صلح و امنیت برای همه پرداخت. 

در نتیجه این اقدامات وی به همراه 19 نفر دیگر از اعضا به اتهام توقف قانون کمونیسم به 9 ماه کار در اردوگاه کار سخت و به مدت دو سال تعلیق از فعالیت سیاسی محکوم شدند.  


در این دو سال وی توانست تا مدرک دیپلم حقوق را افزون بر مدرک لیسانسش بگیرد. این دوره مقدمه ای شد تا ماندلا به همراه الیور تمبو، اولین شرکت حقوقی سیاه پوستان را در آفریقای جنوبی با نام "ماندلا و تمبو" تاسیس کند.  در این شرکت ماندلا و تمبو برای مقابله با آپارتاید، خدمات حقوقی به سیاهپوستانی ارائه می دادند که قادر نبودند تا از نمایندگی قانونی بهره ببرند. 

در پایان سال 1952 برای به طور کامل مجوز فعالیت ماندلا لغو شد. در این دوره وی تنها می توانست به طور مخفیانه تصویب منشور آزادی مصوب 26 ژوئن 1955 کیپ تاون را نظاره گر باشد. اما این پایان محدودیت های ماندلا نبود و او در 5 دسامبر 1955 در جریان درگیری با پلیس دستگیر و در دادگاه به اتهام خیانت محاکمه شد؛ با وجود آنکه روند دادرسی او و دیگر متهمان نزدیک به 5 سال به طول انجامید، ولی در پایان وی تبرئه شد.


سال 1960 پلیس دولت آپارتاید 69 نفر از افراد غیرمسلح را در جریان اعتراض به تصویب یک قانون، به قتل رساند. این اقدام موجب اعلام شرایط فوق العاده در کشور آفریقای جنوبی شد. به دنبال این وضعیت فعالیت کنگره ملی آفریقا و کنگره پان آفریکانیست ها نیز ممنوع شد. دولت آپارتاید کنگره ملی آفریقا را سازمانی تروریستی اعلام کرد که این موضع دولت آفریقای جنوبی از سوی برخی از دولتها همچون آمریکا و انگلیس به رسمیت شناخته شد (تنها در سال 2008 آمریکا ماندلا و کنگره ملی آفریقا را از لیست گروه های تروریستی خارج کرد).  ماندلا و دوستانش در وضعیت اضطراری دولت همچون هزاران نفر دیگر بازداشت شدند. همین دستگیری زمینه ازدواج دوباره ماندلا را فراهم آورد؛ در خلال روند محاکمه در دادگاه، وی با مددکار اجتماعی ای به نام وینی مدیکیزلا آشنا شد و با وی ازدواج کرد اما این زندگی نیز دوام نداشت چرا در سال 1996 به سرنوشت ازدواج اول ماندلا یعنی طلاق منجر شد.
 

پس از آنکه ماندلا و همکارانش در دادگاه موسوم به خیانت تبرئه شدند، فعالیت زیرزمینی خود را برای طراحی یک اعتصاب ملی در روزهای 29، 30 و 31 مارس آغاز کردند. در ماه ژوئن از وی خواسته شد تا رهبری مبارزات مسلحانه را نیز بر عهده گیرد و شاخه تحت عنوان "نیزه ملت" را تشکیل دهد. از این رو ماندلا در 11 ژانویه 1962 با نام مستعار مخفیانه از آفریقای جنوبی خارج شد. ماندلا به سراسر آفریقا سفر کرد و با رهبران آفریقایی ملاقات کرد؛ برای جلب حمایت از مبارزات مسلحانه عازم کشور انگلیس شد. او آموزش نظامی را در مراکش و اتیوپی فراگرفت و در جولای 1962 به کشورش بازگشت. در مسیر بازگشت به آفریقای جنوبی ماندلا در ایست بازرسی پلیس به دام افتاد.  برخی اسناد نشان می دهد که آژانس مرکزی امنیت آمریکا (سیا) به پلیس آفریقای جنوبی مکان ماندلا را اطلاع داده بود.  
 

دادگاه آفریقای جنوبی، ماندلا را به ترک غیرقانونی کشور و تحریک کارگران به اعتصاب متهم کرد. در یازده ژوئن 1964 نلسون ماندلا و هفت متهم دیگر از جمله دنیس گلدبرگ به حبس ابد محکوم شدند. نظام آپارتاید، گلدبرگ سفید پوست را به زندانی در پرتوریا فرستاد اما دیگران و از جمله ماندلا به جزیره روبن منتقل شدند. وی در این دوران مادر و پسر بزرگش را از دست داد، درحالی که به دلیل محکومیت حق شرکت در مراسم خاکسپاری این دو را نداشت. نلسون در سال 1982 به زندانی در کیپ تاون منتقل شد؛ سه سال بعد برای جراحی پروستات از زندان مرخص شد؛ وزیر دادگستری وقت کوبی کوتسی در بیمارستان به ملاقات او رفت اما ماندلا مجدد به زندان بازگردانده شد. در سال 1988 نیز به دلیل بیماری سل تحت درمان قرار گرفت و در دسامبر همان سال به خانه ای در نزدیکی زندان ویکتور ورستر منتقل شد.  

ورود به صحنه سیاست و غلتیدن در دام سازش

سال‌ها بعد ماندلا آغازگر مذاکرات میان دولت نژادپرست آفریقای جنوبی و کنگره ملی آفریقا بود. او 9 روز بعد از رفع محرومیت فعالیت کنگره ملی آفریقا در 11 فوریه 1990 از زندان آزاد شد؛ در این دوره دولت آپارتاید به ماندلا پیشنهاد کرد که در صورتی که از اقدامات خشونت آمیز دست بردارد آزاد خواهد شد که این درخواست مشروط مورد قبول ماندلا واقع نشد. 

نلسون ماندلا در سال 1991 در جریان تلاش برای پایان دادن به حکومت اقلیت سفیدپوست، به عنوان رئیس کنگره ملی آفریقا انتخاب شد و جای دوست بیمارش الیور تمبو را گرفت. سه سال بعد وی به عنوان اولین رئیس جمهور غیرنژادپرست آفریقای جنوبی انتخاب شد.  دوران ریاست‌جمهوری ماندلا از مه 1994 آغاز شد و تا ژوئن 1999 ادامه یافت  و طی این مدت رهبری انتقال فرمانروایی از اقلیت سفیدپوست به اکثریت را برعهده داشت. در 80 سالگی خود با گراکا ماچل بیوه رئیس‌جمهور سابق موزامبیک، به عنوان سومین همسرش ازدواج کرد. 


حضور ماندلا در صحنه سیاست با انتخاب وی به عنوان رئیس جمهور آفریقای جنوبی بر عملکرد این رهبر انقلابی تاثیر شگرفی گذاشت. همچنانکه تا پیش از به قدرت رسیدن ماندلا، کنگره ملی آفریقا و شخص ماندلا روابط نزدیکی با سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) داشته‌اند اما بعدها وی ضمن مواضع دوگانه و محافظه کارانه در قبال رژیم صهیونیستی، نسبت به قوم یهود همدردی نیز می‌کرد.


همچنین در جریان تلاش غرب برای تداوم روند سازش میان اعراب و رژیم صهیونیستی، وی در مقام حمایت از این رژیم نژادپرست چنین گفت: «اگر دولت‌های عربی، اسرائیل را در داخل مرزهای امن به رسمیت نشناسند، من نمی توانم خروج اسرائیل را تصور کنم.»  
 

ماندلا از مواضع نخست وزیر سابق رژیم آپارتاید اسرائیل نیز حمایت کرد. وی در تأیید سخن "ایهود باراک" مبنی بر آنچه وی صلح کامل با سوریه می خواند گفت: «اسرائیل در ازای اراضی حق دارد تا از سوی اعراب به رسمیت شناخته شود!» 

تساهل و همزیستی زیاده از حد ماندلا در این دوران، دولت آمریکا و انگلیس را به طمع انداخت تا در جهت حفظ منافع خود از مواضع دموکراتیک ماندلا حمایت کنند. آمریکا و انگلیس که تا دهه 1990 از رژیم ضدبشری آفریقای جنوبی حمایت‌های اقتصادی، سیاسی و رسانه‌ای می‌کردند، به مرور تغییر جهت دادند و از ماندلا به عنوان طرفدار صلح و حقوق بشر استقبال کردند و در اعطای جوائز و نشان‌های مختلف به ماندلا، واقعا دست و دل‌بازی نشان دادند.


ماندلا علاوه بر دریافت جایزه نوبل، نشان لیاقت و نشان «سنت جان» را از ملکه «الیزابت دوم» و نشان «آزادی» را از «جرج بوش» پسر دریافت کرد. این تحسین ها و تمجیدها به خوبی حرکت ماندلا را در مسیر دلخواه غرب نشان می دهد: عدم چالش با رژیم صهیونیستی، تلاش برای پیگیری روند صلح اعراب و اسرائیل، همکاری با دولتهای انگلیس و آمریکا.

همین امر موجب شده تا دولت آمریکا با همراهی امپراتوری رسانه ای انگلیس، در تلاش برای محو چهره رهبران انقلابی حقیقی همچون حضرت امام خمینی(ره)، نمونه بدلی و جعلی شخصیت‌های سازشکاری چون ماندلا را به عنوان نماد آزادیخواهی و انقلابی گری معرفی نمایند.